Je hebt zin om lekker samen te gaan wandelen zoals altijd. Maar je kleintje besluit z’n eigen idee uit te voeren om zelf te rennen. Handje is 'NEE!!!', en na nog geen minuut loslopen ben je op ministeentjes geland. Heel mooi op de handjes opgevangen maar toch nog verder voorover -hop op het neusje- en sliertjes bloed glijden over je gezichtje.
De gedachten komen snel om de hoek kijken: Had ik het niet kunnen voorkomen? Goed dat er nu niemand is hier. Noé even uithuilen, oef het helpt. Wel een gezicht zo zeg!
Het universum heeft mijn verzoek begrepen geloof ik.. Want vervolgens is er een hele wandelvereniging losgelaten juist waar wij gaan wandelen.. Top! Het duurt lang voordat iedereen voorbij komt. En Noé wilt op het zelfde plekje blijven wachten. Ik moet erom lachen, we lijken wel de koning en koningin die naar alle blije wandelaars wuiven. De tijd strijkt voorbij en mijn geduld ook. Echt een kant op wandelen wilt Noé niet. De wandelwagen stond in de auto gepropt dus die heb ik niet bij. Ik besluit Noé terug in de draagzak te doen. 14 kg op je rug krijgen, met gladde dikke jas aan en kind die er helemaal geen zin in heeft, een uitdaging! Als hij eenmaal zit kan ik ook weer ontspannen.
We lopen naar huis en ik geniet van de zonnestralen die op ons neervallen. De volgende keer beter denk ik. Het kan niet altijd feest zijn, en we hebben onze portie buitenlucht weer heerlijk gehad☀️☁️
En thuis..? Gaan we lekker smeren met lavendel💟
Comments